در وقت استراحت میان دو نیمه
* سید علیرضا بهشتی شیرازی 

پرسش: سه ماه پیش اتفاقی افتاد که بعید می‌دانم این روزها کسی در حاکمیت به خاطر آن ای‌کاش نگوید. ای‌کاش در ون گشت ارشاد یا سپس در پاسگاه پلیس فلان کار را نمی‌کردند. بعد از آن ای‌کاش فلان کار را می‌کردیم. متاسفانه چرخ زمان به عقب بر نمی‌گردد. در عین حال همچنان سه ماه دیگر در پیش است که وقتی پایان یابد شاید دوباره کسانی حسرت کارهایی را بخورند که امروز نمی‌کنند، یا برای آنچه امروز می‌کنند پشت دست بگزند، بدون آنکه این آرزو و پشیمانی سودی داشته باشد. ببینید چه می‌دهید و چه به دست می‌آورید. آیا در ۸۸ آن همه ولخرجی در قبول خسارت‌ها ارزشش را داشت؟ آیا آن پرونده به راستی بسته شد؟ آیا به سال ۸۷ یا حتی بهتر از آن باز گشتید؟ یا آنچه امروز می‌چشید مکافات خطای آن ایام است؟ امروز نیز داستان همین است. مشکل با خشونت حل نمی‌شود. در جوف وعده‌ها برای اعدام بعضی دستگیر شدگان صدای کسانی به گوش می‌آید که معتقدند پس از کشتن پنج‌هزار نفر جامعه آرام خواهد گرفت.حال آنکه آرام نخواهد گرفت. حتی اگر آرام می‌گرفت دو ماه بعد باز همینجا بودید. منتظر یک جرقه دیگر. تنها تفاوت ایران وجود نسلی میان‌سال است که می‌خواهد سرعت تحولات و نه ماهیت آن را اداره کند. اگر اشتباه کردید و افکار مالیخولیازده‌تان را پس از تمرین در کردستان،در مابقی کشور به اجرا در آوردید نقش آنان حذف و در جهنم گشوده خواهد شد. اگر باور نمی‌کنید ببینید که در محله شما شب‌ها چند نفر شعار مرگ سر می‌دهند. در محله ما ده‌پانزده نفر، ولی صدای‌شان پژواک دارد، زیرا دل‌ها، اگرچه نه عمل‌های‌ سیصد نفر باقمیانده با آنان است. روزی که خیابان شهرها با خون چند هزار انسان دیگر رنگین شود مابقی این کوه عظیم یخ از آب بیرون خواهد آمد و کار را یکسره خواهد کرد.  از خطوط قرمز برای خود و پیروان‌تان طناب مرگ درست نکنید. بخواهید یا نخواهید، بپذیرید یا نپذیرید سرنوشت بلندمدت کشور به دست جوانان تعیین می‌شود و باید بشود. با حرکت فصل‌ها هماهنگ شوید تا باقی بمانید.   ###