سخنی با ناصحان
* موسی غنی‌نژاد 

پرسش: این روزها که جنبش ملی جوانان ابعاد گسترده بی سابقه ای یافته صدای برخی ناصحان از چپ و راست، و از داخل و خارج بلند شده که یا ایهالناس، ای جوانان بی تجربه که وارد معرکه سیاسی شده اید به نصحیت های ما گوش فرادهید و گرنه جنبش شما عاقبت خوشی پیدا نخواهد کرد. گروهکی که اکنون به عنوان ورشکستگان به تقصیر، یکی از میراث داران سیاه ترین و ضدملی ترین جریان سیاسی تاریخ معاصر ایران است، نصیحتی تحت عنوان «مرز میان اعتراض مترقی و شورش های کور ارتجاعی» مطرح میکند و البته توضیح نمیدهد منظور از شورش کور ارتجاعی چیست و کجا صورت گرفته است. اعتراض مترقی لابد شعارهای ضد سرمایه داری و ضدامپریالیستی است که هیچ جایی در این جنبش جوانان ندارد؛ و شورش کور هم مطالبه حقوق اولیه و انتخاب آزاد فردی است که به مذاق چپ زدگان خوش نمیاید بخصوص اگر در این میان صراحتا با «اقتصاد دستوری» مخالفت شود!  و اما چپهای اسلامی سابق، روشنفکران دینی بعدی و اصلاح طلبان بعدتر که در مقام افسردگان سیاسی به کنج عافیت خزیده بودند در پی حمله تروریستی به صحن شاهچراغ، ضمن محکوم کردن این حمله تروریستی، دل به دریا زدند و از جریان اعتراضی جوانان هم سخن گفتند. البته از شعارهای رادیکال آنها تبری جستند و چاره را در راه سوم یا همان «تداوم حرکت اصلاحی» دانستند. جوانان معترض مدعی گرفتن قدرت سیاسی نیستند و اگر بعضا شعارهای ضد جمهوری اسلامی و ضد نظام میدهند به این جهت است که تا اینجا کوچکترین خواسته های برحقشان برآورده نشده و همگی به در بسته خورده است.   ###