پایان فوتبال با صدای بوق های دوازده شاخه/
مرگ آخرین بوقچی

پرسش:بوقچی قدیمی و معروف باشگاه استقلال از دنیا رفت تا به نوعی پایان نسل بوقچی های فوتبال ایران اعلام شود.

به گزارش" ورزش سه" مرگ علی حبیب نژاد ملقب به سهراب بوقی انگار مرگ یک دوره تاریخی از فوتبال ایران است که در سال ها فرتوت و از پا افتاده روزها را می گذراند. فوتبالی که روی کاکل بوقچی ها و بوق های ده دوازده شاخه شان می چرخید و آن ها بودند که فضای ورزشگاه را گرم و پرجوش و خروش می کردند. فوتبال ایران زمانی وابسته به همین بوقچی ها بود و قدیم ها محمد بوقی و بعد از او جانشین خلفش سهراب، حاکم اصلی سکوها بودند. آن ها بودند که خط و ربط و شعارها را تعیین می کردند و خیلی ها یادشان هست که در آن زمان چقدر فضای ورزشگاه ها سالم تر بود و مرام و معرفت بیشتری در آن وجود داشت.

اگر در یک مسابقه ای هم برخی از تماشاگران از عصبانیت دشنام می دادند سهراب یکی از آن ها بود که معمولا آرامشان می کرد، اول با زبان خوش و بعد هم اگر طرف گوش نمی کرد می زد کانال دو و بالاخره هرطوری بود نمی گذاشت فحش و بد و بیراه به بازیکنان حریف بگویند. خودش بازیکنان را حریف را می شناخت چون بوقچی تیم ملی هم بود و با اکثر این بازیکنان همسفر بود.

در مصاحبه هایش برای پرسپولیسی ها خیلی ها کری می خواند اما همیشه آن مرام و معرفت و مشتی گری که ته دل قدیمی ها بود کاری می کرد که بگوید من بعد از استقلال طرفدار پرسپولیس هستم. مردانگی و معرفت اینطوری حکم می کرد...

 

سال ها بود که دیگر صدای بوق سهراب نمی آمد. فاز ورزشگاه ها عوض شده ، شعارها تغییر کرده اند و طبل جای شیپورهای دوازده شاخه را گرفته است. فضای استادیوم ها عوض شده ، حالا لیدرها کار را دست گرفته اند و همه چیز ریشه های مالی و زد و بند پیدا کرده است. آن زمان اما هنوز دنیا پیچیدگی امروز را نداشت ، فوتبال هم اینقدر لجام گسیخته و بی مهار بزرگ نمی شد و این دنیای ساده بوقچی های ساده تری هم می خواست. کسانی مثل سهراب و محمد بوقی و حسین شلغم و حسن تارزان...

حالا سهراب مثل آخرین سوار یک لشگر از بین رفته ، در حالی که پرچم بوقچی ها را تا آخرین نفس روی دوشش حمل کرده چشمانش را برای همیشه بسته است و بوقچی و بوق های جالب دوازده شاخه اش برای همیشه به تاریخ پیوستند.

 

 

###