شکست دولت سیزدهم در مسابقات آسیایی هانگژو؛
عادت کرده بودیم به ٢٠ طلا در بازی‌هاى آسیایى؛ چهارمى رویا شد، پنجمى نشدنى، ششمى شاید
مگر ایرانى جماعت از منظر فیزیولوژى و ژنتیکى چه کم دارد که سهم ما از مدالهاى رقابت‌هاى زنان و مردان بسیار رشته‌هاى شنا، تیراندازى، دو و میدانى، ژیمناستیک، اسکیت، دوچرخه سوارى، تیر و کمان، کانوئینگ، روئینگ، شمشیربازى، پنج گانه مدرن، سه گانه و... حداقل است یا اصلا سهمى نداریم؟
پرسش: در این دوره کاروان ایران رتبه سیزدهمى را هم به خود دید و در پایان هر روز بالاترین رده و پایین‌ترین مکان را که تجربه کرد، نهمى بود و دوازدهمى.
با احتساب رقابت‌هاى ورزشى امروز جمعه چهاردهم مهر تنها سه روز از نوزدهمین دوره بازی‌هاى آسیایى در هانگژوى چین باقى مانده است.
تصمیم گیرندگان کمیته ملى المپیک با شعار اعزام کیفى، تا توانستند رشته‌هاى ورزشى و ورزشکاران را غربال کردند تا ٢٨٩ ورزشکار زن و مرد در غالب ٣٤ تیم به هانگژو فرستاده شوند.
تیم والیبال زنان ایران، بسکتبال دختران، مریم طوسى با رکوردهاى مناسب در ٢٠٠ متر و... برخى رشته‌هاى دیگر از اعزام جا مانده یا با فرستادنشان به بازی‌هاى آسیایى جا ماندند.
برخى آقایان معتقدند بازی‌هاى آسیایى جاى تجربه اندوزى نیست، المپیک هم که خیر، رقابت‌هاى جهانى هم که آن جور، اعزام‌هاى برون مرزى تدارکاتى هم که این جور، دلار و یورو است دیگر، سر به فلک کشیده و مى‌کشد.
ورزشکارى که تجربه بین المللى کسب نکند، میدان نبیند، با شکست آشنا نشود چگونه به پیروزى برسد؟ اصلا ورزش قهرمانى انجام دهد که چه بشود؟
خب کارى ندارد. بهتر نیست ورزش قهرمانى را تعطیل کنید، چند رشته معدود همیشه مدال آور را حمایت کنید و مابقى بروند در ورزش صبحگاهى، عصر گاهى، گاهى وقت گاهى و همگانى براى خود نرمش کنند؟
چگونه هست که کشورهاى آسیایى در کسب مدال طلا و مجموع مدال و درخشش رشته هاى مختلف رشد مى‌کنند و ما پسرفت؟
در ٢٠١٠ گوانگژو با ٢٠ طلا چهارم شدیم آنهم به لطف طلاى روز آخر جاسم ویشگاهى در کاراته که توانستیم قزاقستان را جا بگذاریم.
در اینچئون ٢٠١٤ با ٢١ طلا پنجم و مقام ششمى نیز در ٢٠١٨ جاکارتا با ٢٠ طلا نصیبمان شد.
اما بعد از سه دوره و ١٢ سال که با احتساب یک سال تأخیر در این دوره به دلیل اپیدمى بیمارى کرونا باید سیزده سال محاسبه‌اش کرد باید نوشت: هم در کسب مدال طلا افت محسوسى داشتیم و هم مجموع مدال و رتبه کلى.
در این دوره کاروان ایران رتبه سیزدهمى را هم به خود دید و در پایان هر روز بالاترین رده و پایین‌ترین مکان را که تجربه کرد، نهمى بود و دوازدهمى.
مگر ایرانى جماعت از منظر فیزیولوژى و ژنتیکى چه کم دارد که سهم ما از مدالهاى رقابت‌هاى زنان و مردان بسیار رشته‌هاى شنا، تیراندازى، دو و میدانى، ژیمناستیک، اسکیت، دوچرخه سوارى، تیر و کمان، کانوئینگ، روئینگ، شمشیربازى، پنج گانه مدرن، سه گانه و... حداقل است یا اصلا سهمى نداریم؟
در پایان روز دوازدهم چین با ١٧٩ طلا صدرنشین است، چینى که تا بازی‌هاى آسیایى ١٩٧٠ بانکوک جاى در ورزش آسیا نداشت و فقط یک مدال طلا کسب کرد،
چینى که اولین قهرمانى‌اش در بازی‌هاى آسیایى به سال ١٩٨٢ دهلى نو یعنى نهمین دوره بر مى‌گردد و ده دوره متوالى بدون احتساب این دوره قهرمانى را به خود اختصاص داده است آنهم با دریافت ١٤٧٣ مدال طلا که طلاهاى هانگژو هم به آن در پایان نوزدهمین دوره اضافه خواهد شد.
ژاپن و کره جنوبى هم فعلا در جاى دوم و سوم جا خوش کرده‌اند و آن را بى شک بین خود تقسیم خواهند کرد نه کشور دیگرى.
اما قصه تلخ ورزش ایران از این واژه آغاز مى‌شود، چهارمى جدول کلى نوزدهمین دوره بازی‌هاى آسیایى یعنی رقابت‌هاى ٢٠٢٢ هانگژو.
به نظر مى‌آمد با درخشش در رشته هاى کشتى، کاراته، وزنه بردارى و تعدادى مدالهاى تک رشته اى بتوانیم به سکوى چهارم در روزهاى آخر یورش ببریم اما تحقق این اتفاق به رویا تبدیل شد، هند تا پایان روز دوازدهم ٢١ مدال طلا دارد و چهارم است،
ازبکستان با ١٩ طلا در جاى پنجم تکیه زد، پس این رده هم نشدنى به نظر مى آید.
و اما رده ششمى شاید، شاید با احتمال ضعیف چون چین تایپه پانزده طلا دارد و کاروان کشور ما هشت طلا.
کره شمالى، تایلند و بحرین هم فعلا با ١٠ طلا در مکان‌هاى هفتم تا نهم با توجه به تعداد نقره‌هایشان جا خوش کرده‌اند و ما دهم هستیم.
رویایى ترین حالت این است ما در تمام رشته‌هایى که در سه روز آخر ورزشکار داریم طلا بگیریم و دیگر طلاها بى برو برگرد فقط به چین، ژاپن و کره برسد شاید تکیه بر جایگاه خود در گوانگژو بزنیم.
فعلا که کسب رده ششمى هم با این واژه میسر است: شاید.
آنهم به شرط درو کردن طلاها براى رتبه تک رقمى.
پوریا تابان
###