بازی‌های آسیایی هانگژو؛
ماجرای حیرت‌انگیز ستاره‌هایی که با «هیچ» رکورد ۶۵ ساله تنیس روی میز را شکستند
آنچه تیم ملی تنیس روی میز ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو رقم زد اما چیزی فراتر از یک مدال برنز ارزشمند بود که در فهرست مدال‌های کسب شده کاروان اعزامی جمهوری اسلامی به هانگژو ثبت شود.
پرسش: تیم ملی تنیس روی میز ایران که روز یکشنبه ۲ مهر با پیروزی بزرگ ۳ بر صفر مقابل ژاپن بعد از ۶۵ سال مدال برنز آسیایی را خود را قطعی کرده بود،روز دوشنبه ۳ مهر در مرحله نیمه نهایی مقابل کره‌جنوبی شکست خورد با کسب همان برنز به کار خود در هانگژو پایان داد.
آنچه تیم ملی تنیس روی میز ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو رقم زد اما چیزی فراتر از یک مدال برنز ارزشمند بود که در فهرست مدال‌های کسب شده کاروان اعزامی جمهوری اسلامی به هانگژو ثبت شود.
شاید بهتر باشد این مدال را فقط به نام نوشاد و نیما عالمیان و حسین هدایی نوشت که با درآمد حاصل از قرارداد خود با باشگاه فراسنج در فرانسه، برای این مسابقات آماده شده بودند.
تیمی که کمترین حتی سرمربی‌اش قراردادی با فدراسیون ندارد و حرفه اصلی‌اش کاری جز مربیگری تنیس روی میز است.
تنهایی سه ملی‌پوش ایران مقابل ژاپن و کره
نوشاد عالمیان، ملی‌پوش تنیس روی میز ایران، بعد شکست تیم مقابل کره‌جنوبی در نیمه نهایی بازی‌های آسیایی هانگژو و تثبیت مدال برنز از تلاشی گفت که برای شکست دادن کره کرده‌اند و ناموفق مانده‌اند.
او گفته با اینکه ژاپن تیم قدرتمندتری نسبت به کره بود اما ملی‌پوشان ایران هر سه بازی مقابل ژاپن را ۳ بر ۲ بردند اما مقابل کره وقتی دو بازی اول را ۳ بر ۲ باختند، حریف در بازی سوم با اعتماد به نفس کامل و اطمینان از برد، شکست سوم را هم به ایران تحمیل کرد. او گفت: « به نظرم اگر یک بازی را هم می‌بردیم این شانس را داشتیم که کره را شکست دهیم و به فینال برسیم.»
مورد عجیب سرمربی تیم ملی
درباره عجایب تیم ملی تنیس روی میز ایران هر چه بگوییم کم گفته‌ایم. آنها سال‌هاست بدون سرمربی در مسابقات مختلف شرکت می‌کنند. همین حالا که با کسب مدال برنز در هانگژو شگفتی‌ساز شده‌اند، سرمربی تیم ملی نه قراردادی دارد و نه کارش مربیگری تنیس روی میز است.
لطف‌الله‌نسبی، سرمربی تیم ملی تنیس روی میز، حدود یک ماه پیش درباره قراردادش با فدراسیون تنیس روی میز گفته بود: «من قراردادی با فدراسیون ندارم و از همان اول هم نداشتم. من نه باشگاه دارم، نه قرارداد. در واقع کارم چیز دیگری است و از پینگ‌پنگ درآمدی ندارم.»
با این حال اما ملی‌پوشان به همین هم راضی بودند و فدراسیون سال‌ها به خواسته‌شان بی‌توجه بود. کار به جایی رسیده بود که نیما عالمیان در مصاحبه انتقادی‌اش با ایسنا گفته بود: «نمی‌دانم چرا سال‌ها است در مسابقات، همراه ما سرمربی را اعزام نمی‌کنند و ما بدون داشتن مربی به مسابقات می رویم. در مسابقات اسلوونی، نوشاد عالمیان در جدول حذفی بود و به جای اینکه خودش را آماده مسابقه کند، بالای سر من و هدایی ایستاده بود و همین مسئله هم باعث شد که نتواند زمان مسابقه خوب بازی کند.»
البته وقتی این تیم حتی از داشتن سرمربی محروم بوده، شاید مثل یک شوخی باشد که از سایر گلایه‌های ملی‌پوشان درباره نبودن ماساژور حرفی بزنیم.
نه اینکه فدراسیون تنیس روی میز نداند تیم ملی باید ماساژور و فیزیوتراپ داشته باشد، موضوع این است که فدراسیون یا از سه ملی‌پوش خود می‌خواسته خودشان با درآمد یورویی که از باشگاه فرانسوی‌شان دارند این مسائل را حل کنند یا خیالش راحت بوده که باشگاه آنها فیزیوتراپ و ماساژور دارد و نیازی نیست هزینه آن به دوش فدراسیون بیفتد.
نیما عالمیان در همان مصاحبه انتقادی با ایسنا در این رابطه هم گفته بود: «من در مسابقات مصدوم شدم و به گونه‌ای شد که روی زمین افتادم و حتی نتوانستم بلند شوم اما ما یک فیزیوتراپ نداشتیم که به من کمک کند و حتی تا دو روز دنبال اسپری برای درمان پهلویم بودیم.»
ما از نبود فیزیوتراپ و سرمربی می‌گوییم در حالی که ملی‌پوشان در اردوهای آماده‌سازی‌شان حتی غذای مناسبی هم نداشتند. حسین هدایی در وصف اردوی امیدیه ملی‌پوشان گفته بود: «وقتی دغدغه های ما در اردوی تیم ملی راجع به یک موز، خرما و چند تکه جوجه بیشتر است، آیا می‌توانیم در این شرایط صحبت از مدال المپیک کنیم؟ مگر ما چقدر می‌توانیم از جیبمان هزینه کنیم؟»
هزینه‌های ملی‌پوشان از کجا تأمین شد؟
آنچه ملی‌پوشان تنیس روی میز در مصاحبه‌های خود پیش از اعزام به مسابقات هانگژو بارها مطرح کرده بودند، گویای این بود که فدراسیون تنیس روی میز نه تنها برای آنها هزینه‌ای نمی‌کند که با اشاره به درآمد یورویی آنها انتظار عملکرد بهتر را هم از آنها دارد و گاهی به بالا بودن رنکینگ آنها هم ایراد می‌گیرد.
پاسخ بیشتر گلایه‌ها این است که شما درآمد یورویی دارید و می‌توانید برای خود هزینه کنید. در واقع هم آنها ۱۱ ماه از سال را با درآمدی که از باشگاه فرانسوی خود می‌گیرند، سر می‌کنند.
حسین هدایی در مورد تامین تجهیزات مانند راکت نیز گفت: «ملزوماتی در تنیس روی میز وجود دارد مانند راکت که آنها را آقای افشین بدیعی تامین می‌کند و اگر او نبود ما باید سالی ۵۰۰ میلیون تومان از جیب هزینه می‌کردیم تا می‌توانستیم آنها را تهیه کنیم.»
«راکت‌ها را که آقای بدیعی تامین می‌کند، اعزام به مسابقات را اکثرا آقای احسانی مهر تامین می‌کند، ۱۱ ماه از سال هم همه هزینه‌ها بر عهده خودم است، پس بودجه میلیاردی که فدراسیون می‌گیرد کجا هزینه می‌شود؟ رده‌های نوجوانان و جوانان هم بسیار ناراحت هستند از اینکه به هیچ مسابقه‌ای اعزام نمی‌شوند و اگر کسی هم اعزام می‌شود با اسپانسر شخصی است.»
ماحصل انتقاد ملی‌پوشان گویای این است که فدراسیون انتظار دارد این سه ملی‌پوش هر پولی از باشگاه خود می‌گیرند را برای مدال‌آوری هزینه کنند، در نهایت هم فدراسیون، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از اقتدار خود بگویند.
تا کنون بزرگ‌ترین بهانه مسئولان ورزشی این بوده که تنیس روی میز، رشته مدال‌آوری نیست و نمی‌توان برای آن هزینه کرد. حالا اما با عملکرد درخشان برادران عالمیان و حسین هدایی دیگر این دستاویز از آنها گرفته شده است.
اما هنگامی که برآورد درستی از چگونگی نظارت بر عملکرد فدراسیون وجود ندارد، وقتی که حسابرسی درستی درباره چگونگی هزینه بودجه‌ها صورت نمی‌گیرد و و اولویت‌بندی درستی برای هزینه بودجه در نظر گرفته نمی‌شود؛ احتمالا در آینده هم تنیس روی میز ایران باید مثل حالا فقط روی استعداد ستاره‌هایش حساب کند و هزینه‌ای که باشگاه‌های خارجی برای این‌ها صرف می‌کنند.
###