آیا می توان اسیران بدکار را هنگام اسارت تیرباران کرد؛
پارتیزان مقاومت، سکوت درباره اعدام صحرایی ده‌ها اسیر آلمانی را شکست

این کار پس از آنکه یک جنگجوی سابق مقاومت فرانسه سکوت هشت دهه‌ای خود را درباره اعدام صحرایی این سربازان آلمانی شکست انجام خواهد شد.

نیروهای مقاومت فرانسه در نزدیکی میمک در مرکز فرانسه دست به این کار زده بودند.

ادموند رویل ۹۸ ساله، آخرین بازمانده از یک شاخه محلی پارتیزان‌های تیرانداز فرانسه است که از گروه‌های مقاومت این کشور در جریان جنگ جهانی دوم بود.

این کهنه پارتیزان فرانسوی گفته است فرمانده این دسته با اسم رمز هانیبال پس از دریافت دستور اعدام «مثل بچه‌ها گریه کرد اما دستور مقاومت لازم‌الاجرا بود.»

وی افزوده است: «پرسید آیا کسی برای انجام دستور اعدام داوطلب هست یا نه. هر کدام از پارتیزان‌ها یکی را برای اعدام کردن داشت اما بعضی از ما از جمله خودم گفتیم که حاضر به انجام این کار نیستیم. روز خیلی داغی بود. مجبورشان کردیم خودشان گورشان را بکنند. اعدام شدند و ما رویشان آهک پاشیدیم. بوی خون را به یاد دارم. دیگر هیچ وقت از آن روز صحبت نکردیم.»

ویل که نام پارتیزانی‌اش در جنگ پاپیون بود این راز را برای ۷۵ سال تمام از همه حتی خانواده‌اش پنهان کرده بود.

در سال ۲۰۱۹ به صورت ناگهانی بعد از جلسه محلی انجمن کهنه سربازان از جا برخاست و گفت حرفی برای گفتن دارد.

فیلیپ بروگر، شهردار میمک به یک رسانه گفته است که مثل این بود که باری از شانه رویل برداشته شد:

«در طول سال‌های گذشته او فرصت‌های زیادی برای شرح ماجرا داشته و هیچ‌گاه این کار را نکرده است. اما او آخرین شاهد بود. باری بود که روی شانه‌هایش مانده بود و می‌دانست اگر چیزی نگوید هیچ‌کس از این ماجرا باخبر نخواهد شد.»

پیش از آنکه مقام‌های محلی بتوانند اقدامی کنند، همه‌گیری کرونا آغاز شد. تنها چند هفته پیش این پرونده دوباره باز شد و ماجرا در یک روزنامه محلی به نام لو مونتین روز سه‌شنبه درج شد.

تاریخ‌نگاران فرانسوی و آلمانی کلیت ماجرایی را که رویل شرح داده تایید کرده‌اند.

کمی پس از روز پیروزی در ششم ژوئن ۱۹۴۴، پارتیزان‌های مقاومت نوعی شورش را در تول به پا کردند که در جریان آن ۵۰ تا ۶۰ سرباز آلمانی به اسارت گرفته شدند. اما در نهم ژوئن آلمان‌ها با به دار آویختن ۹۹ نفر از گروگان‌های خود انتقام آن روز را گرفتند.

در همان حوالی در دهم ژوئن، دسته داس رایش اس.اس‌ها ۶۴۳ نفر را در روستای اوراودور سور گلن کشت. جایی که از همان روز تا کنون به عنوان مکانی یادبود خالی از سکنه مانده است.

رویل در شورش تول نقش داشت و پس از آن همراه دسته‌ای بود که همراه با اسرای آلمانی به سوی شرق راه‌ افتادند. او می‌گوید: « هیچ کدام از گروه‌های مقاومت نمی‌خواستند با اسرا سروکاری داشته باشند. ما هم نمی‌دانستیم با آنها چکار کنیم.»

در مقطعی بعضی از اسرا که از کشورهایی مثل لهستان و یا چکسلواکی آمده بودند از بقیه جدا شدند. نزدیک به ۵۰ نفر از آنها در ۱۲ ژوئن به میمک رسیدند.

رویل می‌گوید: «اگر اسیری نیاز به ادرار داشت باید دو نفری از او مراقبت می‌کردیم. برای غذا هیچ برنامه‌ریزی نکرده بودیم. تحت فرماندهی مرکز ائتلاف در سن فرژو بودیم و آنها کسانی بودند که دستور اعدام را صادر کردند.»

در میان زندانیان یک زن فرانسوی هم بود که با گشتاپو همکاری کرده بود. هیچ‌کدام از پارتیزان‌ها نمی‌خواستند او را اعدام کنند برای همین قرعه‌کشی کردند و بالاخره یک نفر او را اعدام کرد.

در هفته‌های پیش رو مقاماتی از سوی کمیسیون گورهای جنگی قرار است وارد میمک بشوند. اولین کار انها مشخص کردن جای گور این سربازان با استفاده از رادارهای مخصوص زیرزمینی است.

مورخان محلی می‌گویند در سال ۱۹۶۷ جسد ۱۱ آلمانی از لو ورت پیدا شد اما کار نبش قبر متوقف شد و هیچ نوع سندی از محل دقیق نبش قبر به جا نمانده است. چون تنها ۲۳ سال از جنگ جهانی گذشته بود، به دلیل حساسیت‌ها کل این حفاری مخفیانه انجام شده بود.

با وجود این یک مرد محلی که در سال ۱۹۶۷ یک پسر بچه بوده به یاد آورده که نبش قبرها را به چشم دیده و محل تقریبی آن را که می‌تواند محل دفن حدود ۴۰ سرباز المانی باشد اعلام کرده است.

شهردار میمک می‌گوید رویل که بعد از جنگ کارگر راه‌آهن شده از توجه رسانه‌ها ذله‌ شده است.» او می‌گوید رویل مردی مهربان و پیر است که علیه خشونت بوده و در دوران کار با مقاومت فرانسه یک گلوله هم شلیک نکرده است. تمام انچه که می‌خواهد آن است که اجساد این سربازان آلمانی پیدا شود، به خانواده‌شان گفته شود که کجا در خاک هستند و شاید یک بنای یادبود کوچک نیز برایشان ساخته شود.»

###