خلوت و جلوت بیشتر رفقای حزب الهی!
*یاسر عرب

پرسش: بی تعارف! نه از آنجهت که به عنوان پژوهشگر و تسهیلگری اجتماعی با انواع و اقسام گروه ها و طبقات و احزاب و... ارتباط دارم... بلکه از آن جهت که زیست شخصی خودم در مسجد و هیئت و پایگاه و حسینیه ریشه دوانده، همچنان با طیف گسترده ای از رفقای حزب الهی و مذهبی ارتباط نزدیک دارم. (و به همین جهت هم دسترسی بیشتری به پشت پرده برخی مسائل کشور و پیچیدگی های آن دارم)

در جلسات خصوصی و گفتگوهای شخصی و درد دل های دوستانه، وقتی توصیف ها و تحلیل های این عزیزان را میشنوم واقعا شگفت زده می‌شوم! من از گاراژ بودن کشور میگویم و آنها با دوز بالاتر سخن از طویله بودن به میان میآورند. من از ناشایسته سالاری و اسپرموکراسی گلایه میکنم و ایشان از کثافت! انتصابات خانوادگی و فامیلی کدهای بیشمار میدهند! من از عدم افق و چشم انداز و بی عقلی حکمران و حکمرانی میگویم و ایشان نشانه های دست نشانده بودن و نفوذی بودن آنها را بیان می‌کنند! خلاصه در هر زمینه ای حقیر نقاط ضعف را نشان میدهم آنها نقطه مرگ را تصویر سازی میکنند!

عجیب اما اینکه همین عزیزان و دوستان را بعضا در رسانه های رسمی و غیر رسمی میبینم که با اعتماد به نفس از «سیستم یکپارچه» و «اتاق فکر نظام» و «خلل ناپذیری در اراده دولت» و «برنامه ریزی های دقیق» و  «افق انقلاب اسلامی» و  «اتمام نیروی معترضان» و... گلو خراشیده و بیانات سدید بر لب میآورند!

در تجربه دیگری گاها دیده ام بخش عمده این دوستان قبل شروع فلان جلسه هر کدام چه حرفهای آتشینی بر لب دارند. و با شروع جلسه و یا گردهم آیی و... مخصوصا با حضور مسئول بالادست ناگهان سکوت کرده و یا مواضع منفعلانه در جهت تثبیت وضعیت کنونی دارند!

اسم این دوگانه را نمی خواهم نفاق، مصلحت سنجی و ترس و یا تقیه و یا... بگذارم. واقعا قصد نیت خوانی ندارم. اما چون میدانم دوستان اینجا را میخوانند گفتم تذکری بدهم شاید تاملی کنند و اگر ثواب را در این دیدند که تغییر رویه دهند، بدانند تنها نیستند!

 

###