انفعال رنج آور دستگاه دیپلماسی و خواری ما
*عظیم مروت

پرسش: در هفته های اخیر رفتارهای سووال برانگیزی از دستگاه دیپلماسی عریض و طویل و پرهزینۀ کشور سر زده که تعجب برانگیز بوده که چرا مسووولان ارشد نظام در برابر این انفعال مضر و رنج آور نیز مانند خود این دستگاه سکوت اختیار کرده اند.

صدراعظم آلمان و وزیرخارجه این کشور طی دو هفته اخیر شدیدترین مواضع وقیحانه را علیه ایران در این چهاردهه را داشته اند که دل هر ایراندوستی را به درد می آورد و بدتر از آن مواضع فرانسه است که امانول مکرون و کاخ الیزه میزبان براندازان وقیح و بی وجاهت شود و بدترین سخنان علیه را ایران و تمامیت آن بیان می کند.

علی اف ردیس جمهور جمهوری آذربایجان به آلبانی می رود تا با رجوی و سران منافقین دیدار کند آن گاه ما به جای واکنش تند با وزیرخارجه باکو حرف میزنیم برای رفع سوتفاهم! آن هم با استان سابق ایران که با کمال گستاخی روی نصف ایران ادعای ارضی میکند. سخنگوی وزارتخارجه می گوید علت این رفتارهای باکو برایمان مشخص نیست! اگر این گونه است بروید از نو دو واحد فن دیپلماسی و آداب کنسولی بخوانید. باکو نیاز به تودهنی دارد، نه دلجویی! وزیرخارجه ما با همتای باکویی خود تماس تلفنی می گیرد و از دوستی سخن می گوید انگار که هیچ عملی مستوجب سرزنش و انتقاد از ناحیه باکو سر نزده است

اینکه شرایط ناآرامی بعضاً درکشور هست و اینکه مردم به حق ناراضی اند و معترض و .... همه درست است اما ایرانی هیچگاه مابل به دخالت خارجی نیست و هیچگاه دامن خود را به روی براندازان عاشق تحریم و سختی مردم ایران، نمی گستراند و تمایل ندارد که با کمک خارجی مسائل داخلی- ملتی خود را حل کند.

رفتارهای  بخصوص اخیر امثال فرانسه و آلمان و کانادا با اینکه کاملاً مداخله جویانه و خلاف موازین و تعهدات بین المللی و بایستی چنان کرد که تکرار نشوند، بستر مناسب و مغتنمِ ارزشمند برای واکنش متناسب و مبتکرانه و شدید از سوی وزارت امورخارجه فراهم می سازد تا ما را از آنها که غالباً دروغگویانی بیش نیستند( همانطور که در وفا و اجرای برجام نشان دادند) طلبکار سازد که متاسفانه از دستگاه دیپلماسی عملی و تحرکی را شاهد نبوده ایم. وزارت خارجه حتی در برابر دیدار مکرون و علینژادِ روسیاه نه تنها در سطح احضار سفیر و نماینده آن کشور واکنشی نداشت بلکه آن را هم محکوم نکرد.

آیا تصور این بوده که با محکومیت و احضار سفیر، مامورانی مثل مسیح علینژاد ، بزرگ می شوند؟ خیر اما به شما این فرصت طلایی را داد که به امثال فرانسه فشار وارد کنید تا دست از این سالوس بازی ها بردارد. چرا نباید سفیرمان را از پاریس فرانخواند و سفیر فرانسه را در تهران اخراج نکرد تا بدانند خط قرمز ایران که وطن و تمامیت ارضی و امنیت ملی است. یا در مورد کانادا که کانون ایران ستیزی و انتقال ثروت ایران و ایرانیان است چرا دستگاه دیپلماسی کشور این کانون منشا تحریم و فشار علیه ایران را متقابلاً تحت فشار قرار نمی دهد آن هم با محدودیت قائل شدن برای ایرانیانی که در آنحا مقیمند، برای ورود به ایران، که به این طریق ایرانیان مقیم کانادای میزبان ثروتهایشان، تحت فشار ایرانیان مقیم قرار گیرد تا دست از ایران ستیزی بردارد.

اشارات فوق نشان می دهد که مدیریت دستگاه دیپلماسی کشور توان رویارویی به موقع، عبرت آموز و متناسب با تحولات جاری در زمان را ندارد و یا اینکه سکان وزارتخارجه درجای دیگری است کمااینکه مدیریت اعتراضات و مواجه با آنها دست دولت نیست! چرا که یکبار در این دوسه ماه شاهد نبوده ایم که ابراهیم رئیسی رئیس دولت سیزدهم از اعتراضات با جدیت و ایده و طرح بگوید و با ناراضیان و مردم حرف بزند. باید به وزارتخارجه گفت که غیر از اعلام مواضع و حرافی سخنگوی، تکنیک های دیگر دیپلماسی نیز وجود دارند! چقدر انفعال چقدر سکوتِ جری کننده کشورهای مهاجم. چقدر دفاع، چقدر خواری!!

 

###