از آخرین بازمانده های نسل طلایی شعر ایران درگذشت؛
یدالله رویایی، شاعر دریایی‌ها درگذشت

رویایی از پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در تبعیدی خودخواسته در پاریس زندگی می‌کرد و گفته بود «هر وقت آزادی به ایران برگردد من هم بر‌می‌گردم.»

خبرآنلاین به نقل از اعظم کیان‌افراز، یکی از ناشران کتاب‌های او نوشته که یدالله رویایی اخیرا بیمار شده بود «اما هرگز نخواست بروز بدهد و سرحال بود.»

یدالله رویایی در جوانی فعالیت‌های چپگرایانه داشت و به زندان افتاده بود.

بر جاده‌های تهی و شعرهای دریایی اولین دفترهای شعری بودند که یدالله رویایی در جوانی و در دهه ۱۳۴۰ منتشر کرد.

یدالله رویایی علاوه بر انتشار آثار مهم ادبی به زبان فارسی، در تاسیس و اداره نهادهای فرهنگی، از جمله چند مجله و جایزه ادبی نقش داشت.

رویایی معتقد بود که شعر موج نو در دهه ۱۳۴۰ ضمن ظرفیت‌های جدید و ویژگی‌های مثبت، دچار آشفتگی‌هایی هم بود و تمرکز جدی‌تر بر ساخت شعر می‌توانست به رفع آن کمک کند.

در بیانیه شعر حجم، که یدالله رویایی به همراه چند شاعر و هنرمند دیگر منتشر کردند، آمده بود: «شعر حجم، شعر حرف‌های قشنگ نیست، شعر کمال است، در کمالش وحشی است و در کشفِ زیبایی خشونت می‌کند... کار شعر، گفتن نیست. خلق یک قطعه است؛ یعنی شعر باید خودش موضوعِ خودش باشد.»

درگذشت یدالله رویایی چندمین مرگ چهره های سرشناس ادبیات ایران ظرف سال جاری خورشیدی است. عباس معروفی، هوشنگ ابتهاج و رضا براهنی هر یک در حوزه کاری خود از اثرگذارترین چهره‌های ادبی ایران بودند.

دفتر شعر هفتاد سنگ قبر که دو دهه پیش از یدالله رویایی منتشر شد به مضمون مرگ می‌پرداخت.

رویایی در یکی از اشعار این دفتر گفته بود:

«کمال در آخر نیست

و آخر، نیست

که انسان تنی مردنی دارد

و روزهایی نمردنی.»

او در سوگ همسر اولش، مادلن، سروده بود:

«با نبض آرمیده

مهمان مختصر

گذر از من کرد

خالی در پشت در

معبر شدم

و در میان دو سو ماندم.»